Punjabi Ghazal-Satpal Khayaal

  ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇੱਕ   -ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਹਰ ਇੱਕ ਪੱਤਰ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਇੱਕ   ਦਿਨ ਬੰਦਾ ਮੁੱਕਦੇ   ਮੁੱਕਦੇ   ਮੁੱਕ   ਜਾਂਦਾ ਏ   ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਮੈਂ ਸਬਰਾਂ ਦੇ ਬੰਨ ਇਹਨੇ ਪੱਕੇ ਕਰ ਦਿਤੇ ਨੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਹੜ੍ਹ   ਅੱਖਾਂ ਤੀਕਰ ਆਂਦੇ   ਆਂਦੇ ਰੁੱਕ   ਜਾਂਦਾ ਏ   ਪਿਓ ਦੀ ਭਾਰੀ ਪੱਗ ਜਦ ਪੁੱਤ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਤੇ ਵੱਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ , ਸਿਰ  ਝੁੱਕਦੇ -ਝੁੱਕਦੇ ਝੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ   ਔਖੇ ਵੇਲੇ , ਤੰਗ ਕਮਾਈਆਂ , ਤਾਹਨੇ -ਮਿਹਣੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਟੁੱਕ ਰੋਟੀ ਚਲਣ ਦਾ ਝੋਰਾ ਹਾਸੇ -ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਟੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ   ਰੱਖੋ ਥੋੜੀ ਅਣਖ ਅਨਾ , ਝੁੱਕ -ਝੁੱਕ ਕੇ ਸਲਾਮਾਂ ਕਿਓਂ ਕਰਦੇ ਓ ਜਿਸ ਦਿਨ ਵੰਦਾ ਝੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ , ਉਸ ਦਿਨ ਵੰਦਾ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਏ Shayar Satpal Khayaal